مرکز بهداشت شمال غرب تهران

بسيج يادآور خاطره عزيزترين نهاد و بزرگترين مردان تاريخ ما است. نهادي که به تعبير امام راحل تشکيل آن «يقينا از برکات و الطاف جليه خداوند تعالي بود.» و «شجره طيبه و درخت تناور و پرثمري است که شکوفه هاي آن بوي بهار وصل و طراوت يقين و حديث عشق مي دهد. 

نام بسيج يادآور خاطره عزيزترين نهاد و بزرگترين مردان تاريخ ما است. نهادي که به تعبير امام راحل تشکيل آن «يقينا از برکات و الطاف جليه خداوند تعالي بود.» و «شجره طيبه و درخت تناور و پرثمري است که شکوفه هاي آن بوي بهار وصل و طراوت يقين و حديث عشق مي دهد. بسيج مدرسه عشق و مکتب شاهدان و شهيدان گمنامي است که پيروانش بر گلدسته هاي رفيع آن، اذان رشادت و شهادت سرداده اند. بسيج ميقات پا برهنگان و معراج انديشه پاک اسلامي است که تربيت يافتگان آن نام و نشان در گمنامي و بي نشاني گرفته اند. بسيج لشکر مخلص خدا است که دفتر تشکيل آن را همه مجاهدان، از اولين تا آخرين امضا نمودند.»

اين واژه ها و تعبيرهاي بي نظير و ملکوتي، اوصافي است که مراد و مرشد بسيجيان، امام خميني (رض) در آخرين پيام خود به مناسبت هفته بسيج ( ?/?/????) صادر فرموده اند؛ امامي که دوست و دشمن صداقت او در گفتار و دوري اش از مداهنه و مبالغه را تصديق کرده و مي کنند و اين همه نشان از آن دارد که هيچ نهادي والاتر و عزيز تر از بسيج در نگاه آن پير روشن ضمير نبوده است.

حق هم همين است؛ به ويژه آنگاه که دشوارترين شب ها و روزهاي پر خطر هشت سال دفاع مقدس را به ياد آوريم و نقش بسيج و بسيجي ها را در خلق حماسي ترين صحنه هاي تاريخ ايران و جهان مرور کنيم.

در آن صورت است که ما نيز همگام با رهبر سفر کرده اين امت، مي پرسيم: «حقيقتا اگر بخواهيم مصداق کاملي از ايثار و خلوص و فداکاري و عشق به ذات مقدس حق و اسلام را ارايه دهيم، چه کسي سزاوارتر از بسيج و بسيجيان خواهد بود؟!»

نوجوانان، جوانان و پيران جوانمردي که داوطلبانه و بي هيچ ادعا روزهاي سخت جنگ را مردانه پشت سر نهادند و بدون درخواست پاداش و سپاس، فقط براي اداي تکليف، در برابر بي رحم ترين دشمنان اين آيين و سرزمين سينه سپر کردند و البته «فمنهم من قضي نحبه و منهم من ينتظر.»

هفته بسيج فرصت خوبي براي بازخواني آن روزها و روزهاي پس از آن است؛ روزهايي که بسيجيان بازمانده که نه، بازگشته از معراج، نه تنها قدر نديدند و بر صدر ننشستند، که گاه طعنه هم شنيدند و به حاشيه نيز رانده شدند. اما اين فرزند و جانشين فرزانه امام بود که بسيجي را هميشه حاضر در ميدان مي خواست و مي خواهد. بسيجي گرچه مرد ميدان هاي خطر و فداکاري است، اما فقط براي آن روزها نيست. هر روز و هر هفته از آن بسيج است و راه نجات نيز حضور جانانه آنان در ميدان. باور بايد کرد که تنها راه نجات کشور بازگشت به فرهنگ بسيج و حاکميت تفکر بسيجي بر همه عرصه ها است؛ چرا که «اگر بر کشوري نواي دل نشين تفکر بسيجي طنين انداز شد، چشم طمع دشمنان و جهان خواران از آن دور خواهد شد و الا هر لحظه بايد منتظر حادثه ماند.»

تکريم بسيج، احترام به مردانگي و مروت است، پاسداشت جوانمردي و تضمين آينده است. بسيجيان نيازي به احترام و تجليل ما ندارند. ما هستيم که به آنان و به حضور فعالشان براي هميشه نيازمنديم. جنگ آزمون خوبي براي جدا شدن صف مدعيان و مردان حقيقت بود. شعار امروز اگر پشتوانه و سابقه اي در ديروز نداشته است، بسان همه شعارها است و نيازمند امتحان در روز مبادا.

خدا را سپاس که رويش هاي بسيج همچنان پر ثمر و برکت خيز است، اما مباد که نام آوران روزهاي سخت از ياد بروند و در گرد و خاک بازي هاي روزگار ديده نشوند؛ چه رسد به آنکه خداي ناکرده کم لطفي و جفا ببينند.